Schrijver bij Eenzame Uitvaarten
In Eindhoven overlijden elk jaar naar schatting tussen de vijf en tien mensen die niemand meer kennen. Ze worden op zeer sobere wijze, zonder nabestaanden, op kosten van de gemeente gecremeerd. Omdat we vinden dat iedereen een waardige laatste groet verdient, schrijft Corinne Heyrman (Ploeg-e) sinds eind 2024 teksten voor hen.
Het idee is niet nieuw. In een aantal andere grote Nederlandse steden schrijven dichters en schrijvers al langer persoonlijke teksten voor mensen die in eenzaamheid overlijden. Teksten die tijdens de uitvaart worden voorgedragen – woorden die even stilstaan bij een leven dat anders misschien ongemerkt voorbij zou gaan. Een initiatief dat zo mooi en zinvol is, dat we vonden dat het in Eindhoven niet mocht ontbreken.
Voor Corinne begint elke tekst met een zoektocht. Soms een gesprek met een buur, een oude brief, een vaag spoor uit het verleden. Stukje bij beetje ontstaat er een beeld van wie iemand was. Met deze informatie schrijft ze een tekst die zo veel mogelijk recht doet aan het leven van de persoon. Deze wordt tijdens de crematie voorgedragen – als een laatste groet en een eerbetoon aan het leven.
Net als onze collega’s bij Eenzame Uitvaarten hanteren wij bij dit project een persschuwe aanpak en zal alleen bij hoge uitzondering aan persverzoeken worden voldaan. Van hen leenden we ook het mooie woord 'persschuw'. Bedankt, die houden we erin.
Buurman Rob in Stratum
​
Corinne schreef begin maart (2025) alweer haar vijfde tekst dit jaar voor een Eenzame Uitvaart. Deze keer voor Rob uit Stratum. Rob woonde naast de fietsenmaker en kwam daar regelmatig, want zijn fiets functioneerde maar matig. Ook nu stond Rob's weer ter reparatie bij zijn buurman. De fietsenmaker hing het gedicht voor Rob op, met daaronder zijn reparatiekaart. "Ik vind het heel erg dat hij is overleden. Maar ik ben blij dat ik die fiets nooit meer hoef te zien."
fiets
iemand heeft een fiets
waarvan de spaken steeds loskomen
je zou kunnen stellen
dat iemand op een metafoor rijdt
een leven met een knik erin
wel tien keer
herstelt de fietsenmaker de spaken
zo vaak dat hij
die fiets niet meer kan zien
iemand fietst dus traag
maar kent de wereld
- zeker haar ondergrond
er klinken zware bassen
de tijd is er een beat
die dieper slaat dan normaal
iemand kent de wereld
het opkomen voor onrecht
de aanleg zomaar blij te zijn
de hang naar verdwijnen
de valkuil van materialisme
het verschil tussen fout en slecht
iemand kent de wereld
weet dat een kamer een schild kan worden
een fiets een last
een feest een vlucht
een omgeving benauwd
als iemand dan omvalt
blijven vragen achter
buren
huisgenoten
vrienden
iemands plek aan de keukentafel
iemands fiets aan de straat
iemands leuke harde lieve leven
je zou kunnen stellen
dat het leven bestaat
uit steeds weer
je spaken laten maken
doorrijden
afstappen
praatje maken
en hetzelfde rondje
keer op keer
tot je plots
verwacht wordt bij de fietsenmaker
je fiets er al staat
maar niemand op komt dagen
